De transitievergoeding

Sinds 1 juli 2015 is iedere werknemer, die ontslagen wordt, gerechtigd tot het ontvangen van een transitievergoeding. Voorheen was iemand, die op grond van bedrijfseconomische redenen ontslagen werd niet gerechtigd tot zo’n vergoeding en moest via een procedure geprobeerd worden een vergoeding te verkrijgen. Tegenwoordig komt ook zo’n werknemer in aanmerking voor de transitievergoeding. Voor kleinere werkgevers kan een afwijking gelden. Voor een globale berekening van de hoogte van zo’n vergoeding adviseer ik te googlen met de termen ‘transitievergoeding / bereken’.

Er zijn een aantal situaties die door de werkgever als erg onrechtvaardig ervaren worden. Ook een zieke werknemer, wiens dienstverband na twee jaar ziekte beëindigd kan worden, heeft recht op zo’n vergoeding. De werkgever heeft veelal twee jaar het loon door moeten betalen en wordt dan nog met een extra vergoeding geconfronteerd. Het komt nu in de praktijk voor, dat zo’n werkgever kiest voor een ‘slapend dienstverband’. Zo lang het dienstverband niet beëindigd is, is deze vergoeding niet verschuldigd. De werkgever moet zich daarbij wel realiseren, dat mocht de zieke werknemer na bijvoorbeeld weer twee jaar hersteld zijn, deze weer bij hem op de stoep kan staan om zijn, danwel een passende baan op te eisen.

Ook kan een transitievergoeding verschuldigd zijn bij een terecht gegeven ontslag op staande voet. Er moet dan geen sprake zijn van ernstige verwijtbaarheid aan de kant van de werknemer. Ik geef een voorbeeld uit de praktijk. Een werkneemster was sinds 1998 in dienst en had sinds 2013 te kampen met een alcoholprobleem, waarvoor zij eind 2014 met succes is behandeld. In 2015 is er sprake van een terugval en uiteindelijk krijgt zij een officiële waarschuwing van de werkgever nadat zij op het werk verschenen is na alcoholgebruik. Na twee maanden wordt zij naar huis gestuurd, omdat zij naar alcohol rook en daarop volgde een ontslag op staande voet. In de procedure die daarop door de werkneemster gevoerd werd, was de kantonrechter van oordeel dat het ontslag op staande voet terecht was verleend, maar dat wel de transitievergoeding verschuldigd was. Achterliggende idee is dat een verslaving aan alcohol gezien wordt als een ziekte en van die ziekte kan een werknemer geen ernstig verwijt worden gemaakt. Met deze uitspraak is overigens niet gezegd, dat in alle vergelijkbare zaken een vergoeding opgelegd wordt.

In sommige gevallen komt een werknemer die de pensioengerechtigde leeftijd bereikt heeft en door blijft werken in aanmerking voor een transitievergoeding. Ook dat wordt als zeer onrechtvaardig ervaren, omdat een transitievergoeding bedoeld is als een vergoeding van werk-naar-werk.

Mr J. (Hanneke) van Haarlem